یه وبلاگ پیدا کردم که عالیه

متناش رو خیلی دوست دارم

اهنگهاش رو شاید حتی بیشتر 

اگر چیزی روزی بخواد سبک مزخرف وبلاگ نویسی من رو تغییر بده احتمالا همین وبلاگ باشه

حیف که کم مینویسه

خوبه که امسال فروردین نوشته

یه متن عالیش رو میذارم بخونید کیف کنید

ادرسش: http://aminzm.com

گفتم نقاشی ـه "گردش زندانی ها"، همان که ونگوگ کشیده را دیده ای؟

حسِ عجیبی از آن می گیرم، زندانی هایی که دارند مدام به دورِ خودشان می چرخند، انگار تمامِ عمرشان داشتند همین کار را می کرده اند، به سایه هایشان نگاه کن، آنها هم همین کار را می کرده اند. می روند دور میزنند و باز بر می گردند سرِ خانه ی اول ـشان؛ خستگی را حس می کنی، اما هنوز می چرخند. مردی که خم شده و دارد از حال می رود، زندان بانی که سرش پائین است و انگار خوابش برده، و دو سربازی که باهم صحبت می کنند؛ می بینی هنوز هم دارند می چرخند؛

گفتم ونگوگ عاشقِ یک روسپی می شود، می دانید این هنرمندان هم عاشق شدنشان یک جوری است، یعنی نمی فهمی آن آخرِ کار، آخرِ داستان چه در سرشان می گذشته است، خودشان هم نمی دانند، اگر می دانستند که هنرمند نبودند؛

برایش گفتم، ونگوگ عاشقِ یک روسپی می شود، آه خدای من، فکرش را بکنید، ونگوگ با آن همه استعداد می رود پیشِ معشوق ـش، و دختر از او چیزِ ارزشمندی طلب می کند؛ ونگوگ می رود خانه، تیغِ آرایشگری را بر می دارد و گوشِ چپ ـش را می بُرَد، بعد در آن حال از خودش تصویری می کشد، و گوش را برای دختر می فرستد؛ می دانید، دختر دیگر هرگز خودش را به ونگوگ نشان نداد، بعد گفتند ونگوگ دیوانه شده، دکتر ها را که می شناسید، باید روی هر چیزی اسمی بگذارند، بعد به او گفتم که ونگوگ همان مردی است که خم شده است، همان که دارد می خورد زمین، اگر این نقاشی و آن مرد را به دکترها نشان بدهی، می گویند لابد "گوژ پشت" است، اما او فقط خسته است، ونگوگ هم فقط عاشق بود.

تمامِ نقاشی های ونگوگ خلاصه می شود در دو سالِ بعد از آن، می دانی ونگوگِ دیوانه، بعد از آن دنیا را تغییر داد؛ اما آدم است دیگر بالاخره یک جا می بُرَد، حالا هی برو نقاشی "شب پر ستاره" و "دروازه ابدیت" بکش، این ها که برای آدم، دلبر نمی شود، می شود؟

دایی می گفت، آدم ها فراموش کارند، می گفت زمان خودش بلد است چه کند، آدم ها فراموش کارند.

ونگوگ دو سال بعد از او، باز ارزشمند ترین چیزی که داشت را برای او فرستاد، این بار به جای گوشش، خودش را از زندگی بُرید. به او گفتم می دانی آخرین جملاتِ ونگوگ چه بود؟ او به برادرش گفت "غم برای همیشه باقی خواهد ماند."

دایی می گفت آدم ها فراموش کارند، زمان کارِ خودش را بلد است؛ می دانی ونگوگ فقط سی و هفت سال داشت، سی و هفت سال و یک حافظه قوی؛

گفتم، نقاشی را می بینی؟ هنوز دارند می چرخند.

بعد بلند شدم، و چیزی نگفتم، به یخ های لیوانش نگاه کرد، بعد خواست چیزی بگوید، اما چه فرقی دارد؟ این حرف ها که برای آدم، دلبر نمی شود، می شود؟ غم برای همیشه باقی خواهد ماند...



حتی المقدور منبع را ذکر نکنید!