دانشگاه رو احتمالا همه اتون رفتین دیگه؟
با این ازاد و علمی کاربردی و پیام نور و ... دیگه راحت شده رفتنش
توی دانشگاه (توی مدرسه هم توی همین مایه هاست) وقتی یه درس رو میافتی چیکار میکنی؟ دوباره برش میداری
بازم بیافتی؟ دوباره بر میادری
بار سوم بیافتی؟ بازم بر میداری
کلا انقدر بر میادری تا پاس بشی
اگرم بر نداری نمیذارن بری مقطع بعدی
یا کلا درس و دانشگاه رو بیخیال میشی
یا رشته عوض میکنی
یا همینجوری لنگ در هوا میمونی
اشتباه های زندگی هم همینه
توشون یه نکته داره یه درس داره یه چیزی داره که باید با رد شدن ازش ، نشون بدی که یادش گرفتی
حالا من هی میام از اشتباهام میخوام دور شم
مثلا تاحالا چندین بار وبلاگ عوض کردم و این فک میکنم طولانی ترین وبلاگم بوده
چرا هی وبلاگ عوض میکنم؟ چون وبلاگام اونجوری که میخوام نمیشه ، باید وقت بذارم تا اونجوری که میخوام بشه و ازطرفی تفریح من این نیست تفریح من سریال دیدن و جک خوندن و پارک رفتن و پیاده رویه
ولی رسیدن و قوی کردن یه وبلاگ؟ فک نمیکنم
شایدم باشه اگر یه بار وقت بذارم شاید خوشم بیاد
به هر حال از اصل بحث دور نشیم
میخوام بگم که هی میبینم وبلاگم بد میشه ولی به جای اینکه ته و توی مشکل رو در بیارم حذفش میکنم (البته بهتره بگم "حذفش میکردم")
ادم باید اشتباه رو پیدا کنه و حلش کنه
اول باید بفهمیش
من مثلا در مورد وبلاگ تا حدودی فهمیدم مشکل چیه
اصلی ترین مشکلی که توی همه زندگیم هم تکرار شده همینه که من صبر نمیکنم به میزان کافی
یه زمانی یه دوستی گفت که من شاید مشکل روانشناسی داشته باشم به اسم " وسواس فکری" ولی با تحقیقی که من کردم و سوالهایی که کردم ظاهرا همچین مشکلی هم ندارم
صراف عادت شده که کارا رو نصفه ول کنم
شما یه زمین خاکی مثل بیابون رو فرض کن ، یه نفر میاد و از یه قسمتیش رد میشه
نفر بعدی که بیاد دیگه یه تیکه زمین صاف جلوش نیست ، ییه سری رد پا جلوشه
حالاشاید نفر قبلی هم اشتباه رفته باشه و ده کیلومتر حلوتر مرده باشه ها ولی به هر حال این رد پا ممئن تره تا بخواد از یه قسمتی همینجوری رندوم رد شه
اینم از همون راه میره میشه دوتا رد پا
بعد سه تا و چهار و ده و پنجاه و صد و ...
اخر سر میشه یه جاده خاکی
دیگه قاعدتا هرکس بیاد از اون جاده میره
حالا فکر هم همین شکلیه ، یعنی من نوعی مثلا یاد گرفتم صبر نکنم
یه بار باید فک میکردم چ کار کنم، تصمیم گرفتم صبر نکنم
بار بعد راحت تر شد و بار بعد و بار بعد و نهایتا شد عادت ، شد یه خصوصیت
حالا از بین بردنش هم همین شکلیه
یه بار باید صبر کنم و بار بعد و بارر بعد و بار بعد تا بشه یه عادت که صبور باشم
خلاصه که هر اشتباه یه درس افتاده است
حالا بعضی درسا یه واحدیه بعضیا جند واحدی
بعضیا پیش واحد درس دیگه است و بعضیاش نیست
اینایی که پیش واحدن رو باید سریعتر رفع کرد ، مثل اون مشکل من که زیادی استراحت میکنم و باعث میشه از کار جا بمونم
من برای اینکه بتونم قوی کار کنم پیش نیازش اینع که تنبلی رو بذارم کنار
حالا همه این صحبتا سر اینه که من میخوام این اشتباه اخریه رو نکنم
لازمه اش هم اینه که باید توی لحظه زندگی کنم و دائم یادم باشه که زندگی یه دانشگاهه
انقدر این برام تجربه شدهههههههههههه ولی بازم...
و این تکرار نشون میده درسی که باید یاد بگیرم رو یاد نگرفتم
یعنی امتحانم رو هی میافتم
میخوام نیافتم
و راهی نمیبینم جز اینکه درلحظه زندگی کنم
در لحظه کار کنم
صبور باشم و به زندگی به چشم بازی نگاه کنم
ببینیم چجوری میگذره این قضیه
خدایا به امید تو
